Als ervaringsdeskundige werk ik ook met “ontspoorde” tieners en twintigers. In deze periode was ik zelf erg zoekende. Dwars door mijn vriendelijke natuur liep een sterke onvrede. Dat uitte zich soms in excessief gedrag, al dan niet versterkt door dubieuze geneugten en dito omgevingen. Die aardige gozer maakte mij dan tot een (ver)harde en niet aanspreekbare jongeman. Ik kan me dus zeer goed verplaatsen in allerlei emoties en weerstanden.
Als er (on)bewust beschadigingen in je leven binnen sluipen, sluit het hart zich en krijgt wantrouwen bestaansrecht. Omdat je “je-Zelf” niet meer “waar”genomen of omarmd voelt, stap je weg van je authentieke “Zijn”.
Compenserend ga je een andere vorm aannemen, om zodoende wel “iemand” te zijn. Je maakt je klein of groot: verstoppen of overschreeuwen. Goedwelwillende mensen vertrouw je niet altijd en “overleven” wordt veilig.
Erkenning zoeken is iets wat als mechanisme erg sterk is. Hoe-dan-ook “gezien” willen worden, desnoods ten koste van “je-Zelf”. De oorsprong kan extreem of juist heel subtiel zijn. Je “anders” voelen wordt dan geïnterpreteerd als “slecht”. Als het “Ik” zich niet (h)erkend, achtergesteld of onderdrukt voelt, gaat je Ego compenserend “iets inhalen” om aan te tonen dat je wel de moeite waard bent. Verwaarlozing komt daarmee bijvoorbeeld ook in ogenschijnlijk harmonieuze gezinnen voor.
Alle partijen voelen zich onbegrepen. Los van intentie leeft een andere waarheid, binnen een andere behoefte en tijdsbesef. Zo kunnen kinderen vaak meer “processen” dan ouders kunnen volgen, waardoor ouders ook niet die ruimte kunnen bieden. Controle en (over)zicht raakt dan vanuit dit “generatieverschil” vaak zoek, met alle irritaties van dien. Het werkelijke contact lijdt hieronder. En kinderen willen “meedoen” en vol-doen aan een beeld/rol in deze digitale snelle tijd, met soms te weinig aanreiken en tegenwicht voor “Zijn”.
Mijn coaching richt zich erop dat jongeren weer voeling krijgen met hun eigen waarde. Pijn, kou, oordeel, woede en/of verdriet in het “Ik” krijgt weer plaats maakt voor warmte in het “Zelf”. Dat de energie niet meer vast zit op “wat er was”, maar op wie jij “Bent” als uniek mens. Dit gebeurt in een één op één setting.
Uiteraard voer ik ook gesprekken met de ouders. Dit staat los van elkaar, en af en toe zien we elkaar gezamenlijk. Weer “je-Zelf” worden is vaak een pittige, maar hele mooie wandeling. Stap voor stap uit de verkleuring lopen, van dat wat je tart.
Aad Wolsink